ใบไม้สีดำ..

ใบไม้สีดำ..ใบไม้สีดำ..ใบไม้สีดำ...

ดำมะเมื่อมประดุจนิลกาฬ ดุจโดนพิษร้ายล้างผลาญ จนร้างไร้สีเขียวอันเป็นศักดิ์ศรีแห่งใบไม้

ใบไม้อันร่วงหล่นลง ไร้ซึ่งผู้ใดจะแยแส ไร้ซึ่งผู้เห็นคุณค่า กับใบไม้ที่เป็นเถ้าถ่านสีดำนี้

ดำดุจย้อมถูกด้วยหมึก ดำดุจถูกเผาไหม้จนเกรียม ดำอย่างมิมีสีใดเจือปน
ดำจนเลือนหายไป ดำจน.... มิอาจคงอยู่ได้. โดยไร้ซึ่งทุกข์อันท่วมท้นในใจ....

สีดำนั้นเอย..สีแห่งอันธการ สีศักดิ์สิทธิ์อันกลืนกินโลกหล้า สีอันสำคัญยิ่ง ด้วยสร้างสรรค์ให้โลกมีมิติ สี..อันเป็นพื้นฐาน อันเป็นที่รวมของทุกสีในโลกใบนี้

สีอันแม้ผิดแปลกแตกต่าง แต่คงความเป็นตัวตนไว้สูงยิ่งนัก สีอันไม่อาจมีสีใดอาจลบล้าง สีอันไม่มีสีใดอื่นจะแอบแฝง
ลึกล้ำ ดำหม่น หากแต่...งดงามยิ่งนัก...

ใบไม้สีดำ.. ใบไม้สีดำเอย...

ร้างหายในความทรงจำแห่งหมู่ชน มิมีใครทอดเห็นแม้เงา...

แม้เมื่อมีชีวิตเป็นสีดำ แต่ก็จักสู้ไป ด้วยเราเป็นเช่นนั้น..
มิได้แบกรับสิ่งที่เป็น แต่เพราะเป็นสิ่งนั้น.. เราจึงเป็นเรานี้...

..เป็นใบไม้สีดำ...

ดำอันโดดเดี่ยว.. ดำอันแตกต่าง..

โดดเดี่ยวจนด้านชา แตกต่างจนมิมีผู้ใดกล้าเข้าใกล้...

แต่แม้เป็นเช่นไรก็ตาม เราจักทำ ในสิ่งอันเราต้องทำ สิ่งอันเป็นหน้าที่ ด้วยสิ่งนี้ จึงเป็นเราขึ้นมา..

ด้วยหน้าที่..จึงมีอำนาจ..
ด้วยอำนาจ..จึงมาพร้อมภาระบนบ่า
ด้วยภาระ..จึงลิขิตหนทาง..
ด้วยหนทาง..จึงก้าวเดิน
ด้วยก้าวเดิน..จึงพบอุปสรรค
ด้วยอุปสรรค..จึงได้มีชีวิตเป็นเช่นนี้..

ราชันแห่งอันธกาลเอย...


http://www.forwriter.com/mysite/forwriter.com/forwriterroom/freewriting.htm
1 - ใบไม้สีดำ - 29 มีนาคม 2550 11:30-11:40