หญิงสาวหนึ่งเดินทอดน่องไปตามหาดทรายขาวสะอาดไร้ผู้คน
ย่างก้าวไปเรื่อยๆโดยมิมีจุดหมาย
เสียงคลื่นซัดสาดสะท้อนเป็นจังหวะ เคล้าคลอคู่เสียงลมที่พัดอึงอล
เบื้องบนนั้นผืนฟ้าเป็นสีหม่น เมฆฝนเกาะกลุ่มอยู่ครึ้มๆ อีกมินานคงแปรเป็นหยาดนทีหลั่งรินลงมา
ท่ามกลางลักษณะดังพายุจะเข้า เธอยังคงเดินต่อไป
เรื่อยๆ เรื่อยๆ จนสะดุดตาเข้า ณ โขดหินหนึ่ง
มีชายหนุ่มนั่งอยู่บนนั้น สายตาทอดไปยาวไกลไร้จุดหมาย
นิ่งงันดุจปล่อยความคิดให้โบยบินไป จิตใจมิได้อยู่กับตัวเอง
หญิงสาวรู้ได้ ชายนั้นคงมีเรื่องทุกข์ มิแตกต่างจากเธอ
..จึงปีนขึ้นไป นั่งบนหินนั้นเช่นเดียวกัน
นัยน์สองคู่ทอดไปในทิศทางเดียว
ฤทัยสองดวงอันมีเรื่องทุกข์เศร้า
สองคนผู้ปรารถนาคนเข้าใจ
ฉากหนึ่งในอารมณ์เศร้าของมนุษย์...
กาลเวลาไหลผ่านไปท่ามกลางความเงียบงัน
กระทั่งชายหนุ่มเอ่ยขึ้น ด้วยทีท่าดุจจะถามซึ่งแผ่นฟ้า
"เป็นอะไรไปหรือ...?"
เสียงลมคำรามอย่างปั่นป่วน ดั่งจะตอบกลายๆว่าแม้กระทั่งตนก็มิรู้เช่นกัน
ความเงียบโรยตัวลงครอบคลุมอีกครา ก่อนหญิงสาวจะเอ่ยคำคล้ายคลึงกัน
สะท้อนกังวานไปทั่วแผ่นน้ำ
ดวงตาสองคู่หรุบลงดังจะหวนคำนึงถึงอดีตอีกครั้งหนึ่ง..
...
เสียงแห่งดนตรีก้องไปทั่วอากาศ ขับร้องซึ่งทำนองไร้สิ้นถ้อยคำ
บางคราโหยหวนกรีดบาดลงในใจ ระบายสิ่งใดที่เก็บกันไว้ออกมา..
ชายหนุ่มหันมองผู้ที่ลงนั่งข้างๆ ใจนั้นจะด้านชารึไม่ก็รับรู้ได้ ความทุกข์สะท้อนเด่นชัดในแววตา
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น