[Plot] ตัวตนที่สูญหาย - The lost self.

 แนว: คงจะ... ไม่รู้สิ สังกัดไม่ถูก
 ความยาว: จะเรื่องสั้นหรือเรื่องยาวก็ได้ทั้งนั้น

นานแล้วละ ตั้งแต่Intensive วันท้ายๆ (ก็ประมาณปลายๆเมษา)  วาบขึ้นมาตอนอยู่บนสะพานลอย กลับบ้าน

เรื่องนี้คงหวังจะให้สื่อถึงว่าคนเรามีหลายด้าน นอกจากตัวตนที่เราคิดว่าเราเป็นจริงๆแล้ว ถ้าไปอยู่ในสภาพที่พลิกผัน บางทีอาจเกิดตัวตนอีกด้าน
แต่มันก็ไม่แน่เสมอไป...

เรื่องนี้ เกี่ยวกับนักฆ่า (Assassin)ที่มือถือมีดสั้น เป็นนักฆ่ามาตลอดชีวิต  จู่ๆก็มาอยู่ในโลกของเรา สังคมที่ทำให้พกมีด เดินไปไหนมาไหน ใช้ชีวิตเหมือนอย่างเคยไม่ได้  ตัวตนที่เป็นนักฆ่า อาจจะเป็นอย่างอื่นไป

แต่ก็ไม่แน่นะ เพราะคนเรายังไงก็มีฐานนิสัยอยู่ สันดานนี่มันไม่ใช่เปลี่ยนกันได้ง่ายๆ

เรานี่มัน.........

 ไปอ่านเจอกระทู้นี้เข้า [จิ้มซะ] เลยเพิ่งรู้สึกตัวเอง  ที่เราเขียน วางโครง คิด  ทุกอย่างมันเพื่อสนองตัวเราเองทั้งนั้นเลย

เราอาจไม่ได้เขียนนิยายที่มันรุนแรง เหมือนอย่างที่ท่านๆทั้งหลายเขายกตัวอย่างมา (เช่น ความแตกแยกของครอบครัว เป็นต้น)
แต่ความคิดเรา ไม่มีเรื่องไหนที่คนในเรื่องปกติธรรมดาเหมือนคนธรรมดาๆเลย

อาจไม่แตกต่างจากคนทั่วไปมากในบางพลอต (เช่นที่วางไว้ให้นางเอกบ่นเรื่องของ 'ดอกฟ้ากับหมาวัด' และ 'วัตถุนิยม - วัดค่าคนด้วยสิ่งของ') แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นประเภทที่พบเดินสวนผ่านกันไปมาอยู่ในทุกวันของชีวิต

ถ้าไม่ต่างจากคนอื่น ตัวเอกในเรื่องก็ต้องมีความทุกข์
ไม่มีไหนเลย ที่เป็นเรื่องของคนธรรมดาสามัญทั่วไป...

ไอความทุกข์นี่เห็นได้ชัด ว่าเขียนเพื่อสนองตัวเอง
ตัวเองทุกข์นิดๆหน่อยๆ รับไม่ค่อยได้ ยังจะไประบายให้คนอื่นต้องทุกข์อีก

ตูนี่มันช่างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ฟระ!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ขอซักหน่อย

.....
 ริมฝีปากบางนั้นเหยียดขึ้นเป็นรอยยิ้มแสยะอย่างช้าๆ
ดวงหน้าอันเคยหวานใสดูนุ่มนวลอ่อนโยน แปรเปลี่ยนกลับด้านในทันใด
แววตาสีหน้ายะเยือกเย็นราวไร้จิตใจ ท่วงท่าลีลาอย่างผู้กุมอำนาจเหนือกว่า แผ่อำนาจคุกคามอันน่ากลัวยิ่งนัก

เห็นเพียงเท่านั้น ผู้ยืนต่อรองก็รีบหันหลังกลับในทันใด แต่มิทันได้สาวเท้าหนี เสียงเยียบเย็นก็ดังกรีดผ่านหู

"จำเป็นด้วยหรือ..? ที่ข้าจักต้องมีแต่ด้านดี ในเมื่อโลกทำให้ข้าเป็นเช่นนี้"