คนหนึ่งข้างหลังเธอ..
โดย rachan
ระบบการต่อสู้ จาก Tales of Eternia
เราน่ะ... ประสงค์จะปกป้องเขาไว้ด้วยหัตถ์แห่งเรานี้...
เธอคนนั้น... ที่แม้จะมิเคยรู้สึกเช่นใดต่อเรา
แม้ว่าในความเป็นจริง เราเสียอีกที่มิอาจสามารถปกป้องเธอได้
หากจะทำ.. มีแต่เธอนั่นแหละที่อาจปกป้องเรา..
"เซเรห์น(sereihn) เราจะออกไปหาอาหาร ไปด้วยกัน" เสียงสตรีหนึ่งเรียกเราอยู่มิไกล
เราลุกขึ้นหยิบย่ามใกล้ตัวขึ้นสะพายบ่าข้างหนึ่ง พลางเดินไปตามคำเรียก
เธอผู้นั้นมิรอช้า ออกเดินนำหน้าไปก่อนที่เราจะถึงตัว
"เซเรห์น เจ้าเก็บผลไม้แถวนี้ไปก่อนนะ เดี๋ยวเราจะไปล่าหมีแถวนั้นมาซักตัว" เธอหันกลับมาบอกหน่อยนึง ก่อนจะเดินตรงลึกเข้าไปในป่า
เราแลตามไปเช่นทุกครั้ง มิว่าในสถานที่ใด ก่อนจะหันกลับมา ปลดย่ามลงข้างตัวแล้วปีนขึ้นเก็บผลไม้
นานแล้วนะ.. ปกติล่าหมีไม่น่าจะใช้เวลานานขนาดนี้ แม้จะเป็นเราซึ่งฝีมือด้อยกว่ามากก็ตาม
เราแบกย่ามอันใส่ผลไม้ไว้จนเกือบเต็มขึ้นสะพายไหล่ แล้วออกเดินตรงลึกเข้าไปในป่าบ้าง
ภาพเบื้องหน้าทำเอาเราต้องเบิกตากว้าง หมีป่าตัวใหญ่สองตัวกับตัวขนาดกลางอีกราวห้าหกตัว ตั้งวงล้อมสตรีร่างสูงโปร่งแต่เพียงผู้เดียวไว้ท่ามกลาง
"ซิเรเนส!!!!!!!!!!!!" เราปลดย่ามลงกองไว้บนพื้นทันที ออกวิ่งไปพร้อมชักดาบข้างตัวออกมา
เสียงของเราดึงให้ศัตรูจำนวนหนึ่งถอยจากวงนั้นหันมาทางเรา พร้อมกันอีกหลายตัวที่โผล่ออกมาจากบริเวณรอบๆ
แต่ตอนนั้น ..ที่ซิเรหันมาเห็นเรา... หมีตัวใหญ่ตัวหนึ่งตวัดกรงเล็บลงหมายทำร้ายในทันใด...
แม้มันจะพลาด ซิเรเนสอาจหลบได้ แต่ก็ไม่พ้น คมนั้นกรีดไหล่ซ้ายที่บังคับทิศดาบลงไปจนลึก โลหิตซ่านกระเซ็นและไหลลงเป็นทางยาว
แทนที่อะไรจะดีขึ้น แต่ศัตรูที่มากขึ้นกลับทำให้สถานการณ์กลับเป็น แพ้ครึ่ง-ชนะครึ่ง มิต่างจากเดิม
ซิเรเนสเสียอีก ที่ต้องปกป้องเราด้วยการหันไปรับมือศัตรูที่แข็งแกร่งที่สุดในวงกว่าครึ่งของจำนวนทั้งหมด
ส่วนเรา ทำได้แค่ระวังหลัง กันไม่ให้พวกที่เหลือมายุ่มย่ามได้เท่านั้น
"เซเรห์น พอมียาเหลือไหม" เธอถามโดยไม่ได้หันมา
เราล้วงลงไปในกระเป๋าคาดเอว หยิบเอาชิ้นสุดท้ายที่เหลืออยู่ออกมา
"มี" เราตอบ
"ใช้ให้หน่อย"
เรากำเจลยาชิ้นนั้นไว้ โยนขึ้นไปบนฟ้า ร่างของซิเรเรืองแสงขึ้นวูบหนึ่ง บาดแผลหายไปไม่มากนัก
คมดาบของเราสองคมล้มศัตรูลงไปได้อีกคนละตัว ในสภาพที่ชักไม่สู้ดีนัก
โดยทั้งเรามิได้ทันสังเกตเห็นหรือรู้สึก พื้นใต้เท้าเราสองคนเรืองแสงขึ้นเป็นสีฟ้า ลำแสงสว่างใสสาดส่องตรงลงมาจากเบื้องบน สัมผัสอันอ่อนโยนที่จำได้ แม้ยังไม่คุ้น หลั่งรินชุ่มชื้นดังท้องธารา นุ่มนวลอบอุ่นดุจวาโยยามวสันตฤดู
บาดแผล ความเจ็บปวด หายวับไปราวไม่เคยมี พลังที่ช่วงใช้ไปเสียเกือบหมดสิ้น หวนคืนราวมิเคยได้ใช้
จนแสงนั้นจางลง ครานี้เราสัมผัสได้ชัด แผ่นดินใต้เท้าบังเกิดเป็นระลอกคลื่น ปริแตกแตกอย่างเกรี้ยวกราด สูบกลืน ทิ่มแทง มุ่งมาดจักพิฆาตเหล่าศัตรูทั้งมวล
จนพสุธาสงบลง เบื้องหลังฝุ่นควัน เราจึงได้เห็น สภาพของศัตรูที่เคยมีขนเรียบสะอาดด้วยคมดาบยังมิอาจเข้าถึง อาบท่วมด้วยโลหิตตนเอง
"มิเรน" ซิเรเนสตะโกนออกไป "ขออำนาจแห่งวาโย"
วูบหนึ่งนั้นเราเห็น ในดวงเนตรแห่งซิเรเนส แววตาได้เห็นจนชิน แววตาที่ทำให้รู้สึกดี แววตาที่มอบความเชื่อมั่นให้แก่ผู้อื่น แววตาที่บอกว่าจะคอยปกป้อง ..แววตาที่มีความสุข เมื่อได้อยู่ท่ามกลางเพื่อนทุกคน ที่เชื่อใจกัน...
สายลมวูบหนึ่งพัดมา หอบเอาความรู้สึกจากที่แสนไกล ร่างของซิเรเรสเรื่อเรืองขึ้นเป็นเสีเขียวอ่อนๆ
เธออกระโดดขึ้นไป ตวัดคมดาบเป็นวงกว้างอย่างรวดเร็ว สร้างบาดแผลลึกที่โลหิตยังมิทันได้กระซ่านเซ็นในทันใด รวดเร็วแต่แข็งแกร่งนัก แม่นยำทุกฝีดาบ
โดยมิต้องร้องขอ เพลิงหนึ่งเริงขึ้นใต้เท้าเรา ห่อหุ้มร่างให้เรืองขึ้นเป็นสีแดง
เราออกวิ่งตามซิเรเรสผู้ทะยานเคียงข้างสายลมไป อำนาจแห่งพระเพลิงผลาญเผา ดับชีวิตของเหล่าไพรีให้สิ้นไป
หนึ่งปีที่ผ่านไป ช่างรวดเร็วนัก
หนึ่งปีที่เราเฝ้าฝึกฝน เผื่อว่าสักวันหนึ่ง เรา...จะปกป้องเขาได้
"เซเรห์น ไปล่าหมีกัน" ซิเรเนสเดินเข้ามาเรียก เราลุกขึ้นยืน มือหยิบเอาย่ามที่เต็มไปด้วยของจำเป็นทั้งหลายสะพายไหล่ไปด้วย
"ปีก่อน เรายังเคยมาเกือบแย่อยู่ที่นี่เลยนะ" เรานึกย้อนไปเรื่องที่ผ่านมา
"นั่นสิ แต่คราวนี้หมีพวกนั้นต้องฆ่าง่ายกว่าตอนนั้น" ซิเรเนสว่า "หนึ่งปีนี้ เราเจออะไรต่างๆนานามากเหลือเกิน ทุกคนพัฒนาขึ้น ยิ่งโดยเฉพาะเจ้า" เธอหันมาทางเรา "ฝึกซะจนจะเก่งกว่าเราอยู่แล้ว"
"คงอีกนานแหละ" เราว่า พลางชักดาบออกตั้งรับเมื่อเห็นฝูงหมีที่มาต้อนรับอาคันตุกะแปลกหน้า
สายลมจากคมดาบโบกพัด หมีฝูงใหญ่ทั้งสองฝั่งล้มลงโดยพร้อมเพรียง
เราหันไปหาซิเรเนส ยิ้มให้ เธอหันกลับมา ยิ้มตอบ ขยับริมฝีปากเอ่ยคำ
"มากขนาดนี้ จะกินหมดกันเหรอ?"
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น