080822 Oh... my...

ตามใจไปสุดฟ้า..

แปลกดี.. เราเห็นเธอครั้งแรกจากวีดีโอในเน็ต รู้สึกถูกชะตายังไงก็ไม่รู้สิ แต่ใจ..เหมือนมีอะไรมาเรียกให้ไป.. ให้ข้ามฟ้าไป..ยังแดนที่เรารู้ว่าตนเองไปถึงได้นั้น..

แต่แปลก..มันช่างแปลกประหลาด.. ไม่รู้จักแต่เหมือนรู้จัก เฉยๆ..แต่เหมือนในความรู้สึกมีม่านหมอกเบาบางที่เราคล้ายจะไม่รู้จัก

แปลก... ไม่รู้สึกสุดเอื้อม เหนือจะเอื้อม ไกลเกินไขว่าคว้าบ้างหรือ? ไม่เลย.. ไม่เลย.. แม้ฟ้าขวาง แผ่นดินคั่น ภาษาแผกกัน และแตกต่างอีกมากมาย..

แปลกนะ.. ที่เรารู้สึกว่าตัวเองจะส่งอะไรไปถึงคนนั้นได้..

จอมขวัญ.. ท่านรัตี..

จอมขวัญ ท่านก็คือข้า คืออันกาลเฉกเดียวกัน ยามไร้ท่าน ย่อมไร้ข้า

จอมขวัญ ท่านคือจอมรัตี
คือแหล่งพักพิงแห่งข้า.. อันธกาล..

พิทักษ์ใจ (กลอนพร้อมกลิ่นแฟนตาซี)

-เดชคำภีร์พิทักษ์หทัย-

คัมภีร์นี้มีไว้เพื่อหทัยรัก
ด้วยประจักษ์รักนั้นแสนยิ่งใหญ่
คัมภีร์นี้มิได้มีไว้เพื่อใคร
ด้วยมีไว้เพื่อเจ้าเพียงผู้เดียว
คัมภีร์นี้มีเผื่อผู้หักหาญ
เจ้าจอมมารหฤทัยให้แดดิ้น
เคล็ดวิชาตรีภพจบแผ่นดิน
ทุกสิ้นสิ่งเพื่อเจ้ายอดจอมดวงใจ

[กลอน] In twilight|ก่อนเปลี่ยนแสง

ก่อนรัตติเยื้องกรายข้ามแผ่นฟ้า
ก่อนดาราขยับคล้อยสาดแสงใส
ก่อนสุรีย์ลับลาโลกาไป
ก่อนแขไขขึ้นเป็นชวาลา
จงตื่นเถิดราชาแห่งไร้สี
จอมรตีขวัญฟ้าตื่นเถิดหนา
ดวงหทัยท่านตื่นเถิดแก้วตา
จักให้ข้ารอคอยอีกเท่าใด

ปล. ต่อไปนี้เป็นภาพในใจคนเขียนขณะแต่ง

.......
ฟ้าเบื้องนอกเริ่มผลัดจากทิวาสู่ราตรีแล้ว.. เฉดสีน้ำเงินไล่ระดับเข้มขึ้นจากเบื้องบน เทลาดสู่เบื้องล่างอันยังคงสว่างไสวด้วยแสงสีส้มทอง
ดารายังมิปรากฏ.. สุรีย์ยังมิลับลา.. ทิวายังมิผ่านไป..

เสียงฝีเท้าดังเป็นจังหวะก้องมา จากโถงบันไดเวียนที่ทอดจากเบื้องล่างขึ้นสู่หอคอยนี้ หญิงสาวเดินเข้ามายังที่นี้ทุกวัน

เธอนั่งลงเคียงข้างร่างที่ทอดยาวอยู่บนเตียง หลับตาพริ้มอยู่ในห้วงนิทราแห่งตน เธอดึงมือใต้ผ้าห่มสีขาวออกมากุมไว้ เหม่อมองไปยังทิวทัศน์ในแสงสีส้มแลเฉดสีน้ำเงินเบื้องนอก หันกลับมาจับจ้องดวงหน้าที่มิยอมรับรู้ซึ่งสิ่งใดๆ

"..จงตื่นเถิดราชันแห่งไร้สี..
.........จอมรตีขวัญฟ้าตื่นเถิดหนา......"

เธอเรียก แต่ก็มิมีวี่แววว่าคนคนนั้นจะตื่นขึ้นมา..

"ดวงหทัยท่านตื่นเถิดแก้วตา..
....จักให้ข้ารอคอยอีกเท่าใด....."