ก่อนรัตติเยื้องกรายข้ามแผ่นฟ้า
ก่อนดาราขยับคล้อยสาดแสงใส
ก่อนสุรีย์ลับลาโลกาไป
ก่อนแขไขขึ้นเป็นชวาลา
จงตื่นเถิดราชาแห่งไร้สี
จอมรตีขวัญฟ้าตื่นเถิดหนา
ดวงหทัยท่านตื่นเถิดแก้วตา
จักให้ข้ารอคอยอีกเท่าใด
ปล. ต่อไปนี้เป็นภาพในใจคนเขียนขณะแต่ง
.......
ฟ้าเบื้องนอกเริ่มผลัดจากทิวาสู่ราตรีแล้ว.. เฉดสีน้ำเงินไล่ระดับเข้มขึ้นจากเบื้องบน เทลาดสู่เบื้องล่างอันยังคงสว่างไสวด้วยแสงสีส้มทอง
ดารายังมิปรากฏ.. สุรีย์ยังมิลับลา.. ทิวายังมิผ่านไป..
เสียงฝีเท้าดังเป็นจังหวะก้องมา จากโถงบันไดเวียนที่ทอดจากเบื้องล่างขึ้นสู่หอคอยนี้ หญิงสาวเดินเข้ามายังที่นี้ทุกวัน
เธอนั่งลงเคียงข้างร่างที่ทอดยาวอยู่บนเตียง หลับตาพริ้มอยู่ในห้วงนิทราแห่งตน เธอดึงมือใต้ผ้าห่มสีขาวออกมากุมไว้ เหม่อมองไปยังทิวทัศน์ในแสงสีส้มแลเฉดสีน้ำเงินเบื้องนอก หันกลับมาจับจ้องดวงหน้าที่มิยอมรับรู้ซึ่งสิ่งใดๆ
"..จงตื่นเถิดราชันแห่งไร้สี..
.........จอมรตีขวัญฟ้าตื่นเถิดหนา......"
เธอเรียก แต่ก็มิมีวี่แววว่าคนคนนั้นจะตื่นขึ้นมา..
"ดวงหทัยท่านตื่นเถิดแก้วตา..
....จักให้ข้ารอคอยอีกเท่าใด....."
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น