...ผืนโลหิต... -บทที่สี่ ปราการ

"ถ้าผ่านแล้วนี้ก็ต้องอยู่หอแล้วก็ไปเรียนทุกวันใช่ไหมเนี่ย" เสียงบ่นมาแต่ไกล และคงจะเป็นไปตลอดทาง แต่เมนิอาร์ก็ยังคงนิ่งเช่นเดิม ซาเรพอจะสังเกตุได้อยู่บ้างว่า นอกจากเซเรเนย์แล้ว คนๆนี้ก็ไม่ค่อยจะพูดกับใคร แม้แต่กับเธอซึ่งใช้ร่างของคนนั้นก็ตาม

ยังไม่ทันจะเดินออกจากที่นี่ไป กระดานแผ่นเล็กๆก็ถูกแบกมาตั้ง ผู้คนต่างกรูกันเข้าไปล้อมรอบ

"ประกาศผลกันแล้วเรอะ!" น้ำเสียงบ่งว่าตกใจนักก่อนจะรีบวิ่งไปมุงกับเขาด้วยโดยไม่ลืมลากเพื่อนข้างๆไป

.........

"ติด!" เสียงดังโหยหวนมาแต่ไกล ราวกับว่าผู้พูดนั้นเกลียดชังการเข้าเรียนเป็นอย่างยิ่ง

"เจ้าไม่อยากช่วยเซเรเนย์รึ?" วจีที่เอื้อนเอ่ยยังคงทรงอำนาจ หากแต่ดูแล้งไร้อารมณ์ใดๆนัก

ซาเรถอนหายใจช้าๆ "ข้าไม่ชอบกฏระเบียบ.. แต่เอาเถอะ ถ้ามันทำให้เซเรมันกลับเป็นคนปกติได้ ข้าก็จะทน" น้ำเสียงช่วงท้ายอ่อนลง
แม้จะดูเป็นเช่นนี้ แต่คนๆนี้ก็ยังคงห่วงเพื่อน..

บรรยากาศเงียบๆนั้นคงอยู่ได้ไม่นานนัก ยิ่งสำหรับผู้ไม่ชอบการอยู่นิ่งเฉย เด็กสาวคว้าข้อมือของเมนิอาร์ขึ้น ลากเข้าอาคารใหญ่ไป
"ป่ะ ไปมอบตัว"

.........

"เจ้าสองคนอยู่ปราการแห่งปราชญ์"

"ปราชญ์!!!!!!" ซาเรโพล่งขึ้นอย่างไม่เกรงใจใครอีกครั้ง ทำเอาผู้คนรอบข้างหันมามองเป็นตาเดียว แต่ก็หาได้กระเทือนไม่ ยังคงตะโกนออกมาด้วยเสียงเท่าเดิม "คนอย่างข้าจะอยู่ได้เรอะ!!"

เด็กสาวหันมาหาคนข้างๆ ราวกับหวังจะให้ช่วย แต่เมนิอาร์กลับยืนนิ่ง สีหน้าแลแววตาสงบลึกล้ำราวทะเลยามไร้คลื่นลม

"เมนิ.. เจ้าช่วยข้าหน่อยสิ"

ครานี้สตรีนั้นผันพักตรามาน้อยๆ

"วิชาแห่งปราชญ์ หากเจ้าไม่ไหว ก็ให้เซเรเนย์ออกมาเถิด" แม้น้ำเสียงยังคงฟังแล้วเย็นชายิ่งแต่ผู้ฟังกลับยิ้มออกได้

"นั่นสินะ... ที่จริง หากเป็นปราการอื่นก็ใช่ว่าข้าจะอยู่ได้ อาจทำให้เซเรเดือดร้อนซะด้วยซ้ำ" ถ้อยคำนั้นอ่อนลง