..รัตติ..

...จันทราเอย.. ข้าเฝ้ามองเจ้าสาดส่องแสงจากฟากฟ้า...
...จันทราเอย.. ข้ามิเข้าใจ.. ผู้คนต่างชื่นชมเจ้า ..เจ้า.. ผู้เป็นดังประทีปกลางราตรีกาล..
...จันทราเอย.. ทั้งๆที่หากไร้ซึ่งความมืดแห่งรัตติกาล เจ้าก็มิอาจฉาดฉายแสงให้เห็นได้..
... แต่ทำไมกัน.. เขาจึงชื่นชมเจ้า.. แต่กลับเคียดแค้นชิงชังความมืดนั้น....

นิทราเถิด.. ผู้เป็นที่รักยิ่งแห่งข้า.. ข้าจะคอยอยู่เคียงข้าง...
..แม้ในยามหลับไหล ข้าก็จะปกป้องเจ้า...
..หากวันใดเจ้าเกรงกลัวซึ่งความืด ข้าจักเสกสรรแสงสว่างเพื่อเจ้า...
..แต่หากเจ้าปรารถนาจะหลับไหลท่ามกลางความมืดอันเป็นธาตุของเจ้าและข้า ก็ขอจงนิทราให้สบายภายในม่านอนธนกาลนี้เถิด...
.. แม้ในยามจิตเจ้าล่องลอยไปภายในความฝัน ข้าผู้นี้ก็จะยังอยู่เคียงข้างเจ้า.. ข้า.. ผู้ที่เขาเคยเรียกขานกันว่า ราชันย์แห่งอันธกาล ..